συνέχεια του άρθρου Να η ευκαιρία!
Πριν από περίπου 39 μέρες γράφτηκε στο blog το άρθρο Να η ευκαιρία! το οποίο συνέπεσε μαζί με την καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Σήμερα,σαράντα μέρες μετά την δημοσίευση του άρθρου βρισκόμαστε στην αντίστροφη μέτρηση της άρσης των περιοριστικών μέτρων και του περιβόητου SMS στο 13033.
Για όσους συμμορφώθηκαν με τα μέτρα η περίοδος,την οποία ελπίζουμε να αφήνουμε πίσω μας,ήταν δύσκολη.Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ζωή μας ήρθε τούμπα.Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο,υποφέραμε,πονέσαμε,αισιοδοξήσαμε,απογοητευτήκαμε,τρομοκρατηθήκαμε,ρωτήσαμε τον Χαρδαλιά,κάναμε διαφορετική Πασχαλιά και Πρωτομαγιά αλλά κυρίως ελπίζαμε...
Στο παλιό άρθρο είχε επισημανθεί η "ευκαιρία" μας για προσωπική αλλαγή και εξέλιξη μέσα στο σπίτι,κάτι σχεδόν ουτοπικό και ειδυλλιακό να συμβεί,μέχρι να αφεθούμε ελεύθεροι.Τώρα είναι η στιγμή που αφηνόμαστε ελεύθεροι ξανά,μετά από δύο περίπου μήνες,μικρό διάστημα αν σκεφτεί κανείς πως στο παρελθόν η αιχμαλωσία σε συνθήκες πολέμου κρατούσε χρόνια,αρκετό όμως για να ανασυνταχθούμε δεδομένου πως στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι τότε τα τώρα προβλήματα είναι σχεδόν ασήμαντα.
Το σλόγκαν #ΜένουμεΣπίτι μαζί με τη ροζ ζωγραφιά θα απομακρυνθεί από τα μάτια μας και το να βρίσκεσαι έξω δεν θα αποτελεί θέμα ρεπορτάζ στην τηλεόραση αλλά φυσιολογική συνήθεια σε μια δημοκρατική χώρα.Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των ελευθερίων μας επιστρέφει είναι αδιαμφισβήτο,βέβαια νέες συνθήκες έρχονται στην ήδη ταραγμένη μας καθημερινότητα,πχ η χρήση μάσκας,οι αποστάσεις κτλ,αλλά,κοιτάξτε την φωτογραφία του άρθρου...το περιστέρι που μόλις απελευθερώθηκε δεν έχει και την ομορφότερη στάση σώματος για να το αναδεικνύει,είναι μουδιασμένο και τρομαγμένο,μόλις έχει βγει από την ασφάλεια της γνώριμης αιχμαλωσίας και είναι ελεύθερο.Το πρώτο αίσθημα που έρχεται με την απόκτηση της ελευθερίας είναι ο φόβος,παρόμοιος με αυτόν της απώλειάς της.Όμως δεν είναι μόνιμος,ούτε αληθινός.Ο αυτοματοποιημένος τρόπος με τον οποίο ζούσαμε θα επανέλθει σύντομα και θα διώξει τον φόβο,γιατί η όρεξη για ζωή είναι η συνέπεια του φόβου του θανάτου.
Μόλις ξεπεράσουμε το στάδιο του φόβου,θα είναι η ώρα να έρθει η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας.Προφανώς και δεν έχουν αλλάξει όλοι,το αντίθετο,ελάχιστοι θα τροποποιήσουν το τρόπο που σκέφτονται.Αυτό το διάλειμμα που πήραμε,ήταν σαν αυτό του σχολείου,άλλος τρώει τυρόπιτα,άλλος τρέχει,άλλος κάθεται,άλλος καπνίζει,άλλος διαβάζει το μάθημα της επόμενης ώρας.Το κουδούνι χτύπησε και ήρθε ώρα να επιστρέψουμε στην τάξη,όποιος πρόλαβε να φάει,να διαβάσει, να χαζεύψει,πρόλαβε.Τώρα επιστροφή στην πραγματικότητα.Το ζήτημα είναι,πως θα αξιοποιήσει ο καθένας αυτό που έκανε κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.Η ευκαιρία του έφυγε σαν το τρένο ή την άρπαξε ή όχι.
Το κατά πόσο θα υπάρξουν αλλαγές,μόνο ο χρόνος θα το δείξει,σίγουρο είναι πως όποιος προσπάθησε μπροστά του θα το βρει,σαν την επανάληψη πριν το απροειδοποίητο διαγώνισμα.
Παρ' όλα αυτά,το τέλος των προβλημάτων δεν έχει έρθει,και δεν πρόκειται να έρθει γιατί τα προβλήματα είναι συνυφασμένα με τη ίδια την ζωή,απλώς ένα φεύγει από τις πλάτες μας και στο χέρι μας είναι η οριστική του κατάργηση όπως στο χέρι μας ήταν και η πολύ γρήγορη απόσυρσή του την οποία ομολογουμένως καταφέραμε.
Πάντοτε,κάθε ελευθερία θέλει την σωστή της διαχείριση,ώστε να διατηρηθεί.Το να μην εκτιμάς την ελευθερία σου είναι σαν να βγαίνεις από την φυλακή και να εγκληματείς ξανά.Προφανώς τώρα,δεν μιλάμε για έγκλημα αλλά για τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής οι οποίοι θα μας εγγυηθούν την υγεία,την ασφάλεια και την ελευθερία μας.
Ντρριιιννννν το κουδούνι χτύπησε,όλοι στην τάξη,ανεξαιρέτως,δε λέει να πάρεις απουσία πρώτη ώρα που είναι και η σημαντικότερη...
Καλή Λευτεριά λοιπόν.
Υ.Γ Η αναφορά στο διάλειμμα και το σχολείο προφανώς και είναι αλληγορική και δεν σχετίζεται με το άνοιγμα το σχολείων από το Υπουργείο Παιδείας.
Υ.Γ 2 Αφιερωμένο σε όλους τους αναγνώστες που διάβασαν όλο το άρθρο.
Πριν από περίπου 39 μέρες γράφτηκε στο blog το άρθρο Να η ευκαιρία! το οποίο συνέπεσε μαζί με την καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Σήμερα,σαράντα μέρες μετά την δημοσίευση του άρθρου βρισκόμαστε στην αντίστροφη μέτρηση της άρσης των περιοριστικών μέτρων και του περιβόητου SMS στο 13033.
Για όσους συμμορφώθηκαν με τα μέτρα η περίοδος,την οποία ελπίζουμε να αφήνουμε πίσω μας,ήταν δύσκολη.Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ζωή μας ήρθε τούμπα.Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο,υποφέραμε,πονέσαμε,αισιοδοξήσαμε,απογοητευτήκαμε,τρομοκρατηθήκαμε,ρωτήσαμε τον Χαρδαλιά,κάναμε διαφορετική Πασχαλιά και Πρωτομαγιά αλλά κυρίως ελπίζαμε...
Στο παλιό άρθρο είχε επισημανθεί η "ευκαιρία" μας για προσωπική αλλαγή και εξέλιξη μέσα στο σπίτι,κάτι σχεδόν ουτοπικό και ειδυλλιακό να συμβεί,μέχρι να αφεθούμε ελεύθεροι.Τώρα είναι η στιγμή που αφηνόμαστε ελεύθεροι ξανά,μετά από δύο περίπου μήνες,μικρό διάστημα αν σκεφτεί κανείς πως στο παρελθόν η αιχμαλωσία σε συνθήκες πολέμου κρατούσε χρόνια,αρκετό όμως για να ανασυνταχθούμε δεδομένου πως στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι τότε τα τώρα προβλήματα είναι σχεδόν ασήμαντα.
Το σλόγκαν #ΜένουμεΣπίτι μαζί με τη ροζ ζωγραφιά θα απομακρυνθεί από τα μάτια μας και το να βρίσκεσαι έξω δεν θα αποτελεί θέμα ρεπορτάζ στην τηλεόραση αλλά φυσιολογική συνήθεια σε μια δημοκρατική χώρα.Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των ελευθερίων μας επιστρέφει είναι αδιαμφισβήτο,βέβαια νέες συνθήκες έρχονται στην ήδη ταραγμένη μας καθημερινότητα,πχ η χρήση μάσκας,οι αποστάσεις κτλ,αλλά,κοιτάξτε την φωτογραφία του άρθρου...το περιστέρι που μόλις απελευθερώθηκε δεν έχει και την ομορφότερη στάση σώματος για να το αναδεικνύει,είναι μουδιασμένο και τρομαγμένο,μόλις έχει βγει από την ασφάλεια της γνώριμης αιχμαλωσίας και είναι ελεύθερο.Το πρώτο αίσθημα που έρχεται με την απόκτηση της ελευθερίας είναι ο φόβος,παρόμοιος με αυτόν της απώλειάς της.Όμως δεν είναι μόνιμος,ούτε αληθινός.Ο αυτοματοποιημένος τρόπος με τον οποίο ζούσαμε θα επανέλθει σύντομα και θα διώξει τον φόβο,γιατί η όρεξη για ζωή είναι η συνέπεια του φόβου του θανάτου.
Μόλις ξεπεράσουμε το στάδιο του φόβου,θα είναι η ώρα να έρθει η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας.Προφανώς και δεν έχουν αλλάξει όλοι,το αντίθετο,ελάχιστοι θα τροποποιήσουν το τρόπο που σκέφτονται.Αυτό το διάλειμμα που πήραμε,ήταν σαν αυτό του σχολείου,άλλος τρώει τυρόπιτα,άλλος τρέχει,άλλος κάθεται,άλλος καπνίζει,άλλος διαβάζει το μάθημα της επόμενης ώρας.Το κουδούνι χτύπησε και ήρθε ώρα να επιστρέψουμε στην τάξη,όποιος πρόλαβε να φάει,να διαβάσει, να χαζεύψει,πρόλαβε.Τώρα επιστροφή στην πραγματικότητα.Το ζήτημα είναι,πως θα αξιοποιήσει ο καθένας αυτό που έκανε κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.Η ευκαιρία του έφυγε σαν το τρένο ή την άρπαξε ή όχι.
Το κατά πόσο θα υπάρξουν αλλαγές,μόνο ο χρόνος θα το δείξει,σίγουρο είναι πως όποιος προσπάθησε μπροστά του θα το βρει,σαν την επανάληψη πριν το απροειδοποίητο διαγώνισμα.
Παρ' όλα αυτά,το τέλος των προβλημάτων δεν έχει έρθει,και δεν πρόκειται να έρθει γιατί τα προβλήματα είναι συνυφασμένα με τη ίδια την ζωή,απλώς ένα φεύγει από τις πλάτες μας και στο χέρι μας είναι η οριστική του κατάργηση όπως στο χέρι μας ήταν και η πολύ γρήγορη απόσυρσή του την οποία ομολογουμένως καταφέραμε.
Πάντοτε,κάθε ελευθερία θέλει την σωστή της διαχείριση,ώστε να διατηρηθεί.Το να μην εκτιμάς την ελευθερία σου είναι σαν να βγαίνεις από την φυλακή και να εγκληματείς ξανά.Προφανώς τώρα,δεν μιλάμε για έγκλημα αλλά για τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής οι οποίοι θα μας εγγυηθούν την υγεία,την ασφάλεια και την ελευθερία μας.
Ντρριιιννννν το κουδούνι χτύπησε,όλοι στην τάξη,ανεξαιρέτως,δε λέει να πάρεις απουσία πρώτη ώρα που είναι και η σημαντικότερη...
Καλή Λευτεριά λοιπόν.
Υ.Γ Η αναφορά στο διάλειμμα και το σχολείο προφανώς και είναι αλληγορική και δεν σχετίζεται με το άνοιγμα το σχολείων από το Υπουργείο Παιδείας.
Υ.Γ 2 Αφιερωμένο σε όλους τους αναγνώστες που διάβασαν όλο το άρθρο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου